Veröffentlicht: 19.06.2021. Rubrik: Nachdenkliches
Norddütsch Land
Norddütsches Land-
min Heimatland.
Met Geest un Moor,
met Wald un Strand,
met Wischen un met Waterkant.
Nich jümmers möt dat Bargen ween,
ok moorig Grund is wunnerschön.
Nich wiet vun Brem, dat dat man weest,
legt Oldendorp hoch up de Geest.
Und drümherüm sünd mannig Böm,
dat wannern is dor wunnerschön.
Un nich wiet af ist`t Düvels Moor,
mang Sailor mookt sin Scheep dor klor.
Hüt scheeperns nich mehr Torf no Brem,
no See to sünds mol wedder ween.
Doch wer up Schausters Rappen geiht,
schön sutje dör de Wischen sleiht,
demm kumn de Bankens grode recht,
de dann un wann am Wege leggt.
Bi Holste, Axstedt, Gielermoor
het een Vereen bannig wat vor.
He hett, wie kunn dat anners ween,
een scheunet grieses Hus ut Steen.
Naturfründ sünd hier noh bi Steden,
se plant ok Böme an de Wegen.
De Bankens, vun de ik ji vertellt,
de hebbt se sülbens upgestellt.
Un wenn ji Lust hebbt mol to radeln
un hefft keent in de Tasch dorbi -
denn holt ji gau eent vun den Stadel
bien Bahnhoff Lübbstedt ganz nohbi.
Ik denk, nu weet ji meist Bescheed,
nu mokt jou moln poor moije Dage.
Besögt den Wold inn`t Winterkleed,
ganz herrlich is dat, ohne Frage.
Im Fröhling, Summer, Harbst - mokt Rast,
ji sünd stets girn gesehner Gast.
Hier kunnst de Seel mol baumeln laten,
wennst mogst, kunnst barft dör Bäche waten.
Ganz lik, alleen, met Fro, met Kinner -
Am End sünd alle nur Gewinner.
