Klassentreffen auf Platt

Lewe Lüd, wat is dat scheun,
dat wi us doch mol wedderseun.
Meist vertig Johr un fiv ist her,
dat wi in use Penne weern.

West noch, bi Hägermann un Co,
bi Lange met sin hölten Been,
se deelt us Arfgenzoppen to,
un us hets schmeckt, wat wer dat scheun.

Meng eener is schon lang nich mehr,
legt inne Kist ünner de Eer.
Man schön, dat us dat noch nich dropen,
wi könt nu meist up hunnert hopen.

Nich, dat ji denkt, ik bün een Dichter,
ol anners fallt mi bannig lichter,
doch ik versök mi to erinnern
wi dat so weer bi us als Kinner.

As ik all segg: Bi Opa Lange
dor harrn wi alle masse Bange
wenn he so op un dol marscheert
un met sin Stock, dat olle Deert
us op de Fingers kloppen deit.
Dat wer denn nich de rechte Freid.

Un wenn wi in de Banken hockt,
bi Kölle met de Mütz op Kopp,
in de Baracken, de so lütt,
dat, wenn wi mol no buten mütt
de ganze Rieg met upstohn mutt.
Doher dat Wört: Wat Mut, dat mutt.

Dennso ist dat doch hüte beter,
us Stuv de sünd en beten gröter,
meist so, dat wi drin danzen künn
us Enkel sik versteken künnt.
               
Wat fröger noch so allens weer,
mangmol wer dat schon Malheur.
Wenn use lange Hägermann
up sine Pads dör ankümmt, dann
hefft wi us gerne man verkrupen,
bet in dat deffste Lock hendol.
Schandtaten sehgt he allemol.

Un wenn dor wedder mol wat weer
denn seggt he forts “wer wor dorbi?
De Helmdach, jo, dat dacht ik mi!“

Un kennt ji noch den langen Rasche,
den met de Hüttenstroten-Masche?
Un Erling-Bernd, den met den Kuffer,
den hebt wi jümmers argert, buffert,
un Webers Willi, wär de smol,
hüt let he anners, kiek doch mol,
wat de förn statschen Buk hett nu,
dat kümmt vont Beer un Freeten so.

Wen hebb ik denn noch antoklein,
ik will mol in de Runde sein.
De Fronsminschen allemol
de hebb ik nich up min Pedol.
Dor har ik nix nich met todohn.
Ik bün wit lopen vör de Wibers,
doch hüt ist annners, ober liders
gunkt Leben zwischenzeitlich wieter.
Un wer zu spät kummt, straft dat Leben.
Seggt Gorbatschow. So is dat eben.

Ik hebb mi von Een seggen loten,
dat hier noch veelmehr Jungens sünd
de ik vun fröger her noch kenn.
Doch wenn mi seggst, dat dor is Hein, dat Max,
ik kenn se nich, so met de Glatz.
Ok met de Barts so int Gesicht,
dat gifft bi Heinkenschlot ni nich.
               
De har us Düvels noch wat leert,
dor wör de Welt noch nich verkehrt.
Denn segg mi dochmol, wer büst du?
Ik bün de Lütje met de Schouh,
ik bün de Ela, west noch gau,
de de Peseten hebben wull.
Worüm, dat wees ik nu nich mehr,
dat is ok schon so lange her.

Wen hebbt wi denn noch in de Rieg?
Den Ewald Huth, de wör gewieft,
de hett dor ok wat met an dreiht
dat Vulkan nu den Bach dolgeiht.
Un Meyer-Wulf, de Butenbremer,
kunn teeken, wie sunst woll keen eener.
He wohnt in Mannheim-Vogelstang.
Het dor sin Fru, sin lütt klien Hus,
is dor meist schon een Leben lang,
doch kümmt he ok noch geern to us.

So schall dat blieven, lebe Frünn-
weest noch, as wi met Fahrrad sünd
de Eifel un de Mosel dol.
Bi Herrenalb, dor wör dat heet
de Sünn, de schen us up dat Fell.
Un wi hebbt Bottermelk dann drunken...
De nächste Dag, de weer denn leeg,
Keen, de us up den Sattel kreeg.

Doch ok dat hebbt wi öberstohn,
de Riese kunn dann wietergohn.
Un as de Ferien denn to Enn,
wi harn nur 14 Dog to Hänn,
dor kääm wi met de Tied nich klor.
De Räders doht wie up den Train,
un wi stoht an de Stroot, alleen.
Doch in de allergrötste Not,
dor smeckt de Wost ok ohne Brot.

Wi hebbt een Glück, een Auto steiht,
dat wör bi us ne grote Freid.
Een DKW, een ganz olln Schinken,
belohnt us för us langet Winken.

Man gau, dat Lewen is doch schön,
jümmers mut man no vörne sehn.
Bin wiß, wi ward us weddersehn,
im Johr tweedusend und noch zehn.

Wen hebbt wi denn noch sünsten hier?:
De Tebe is us noch bekannt.
He was de Primus in de Klass.
Dat kost em nu ne Runde Bier.

Un ganz dor achtern, in de Eck,
dor sitt noch eener, ok son Jäk.
Rolf Laudeley, dat is de Mann,
de gau telefonieren kann.

Noch een is hier in use Mitt,
met dem sünd wi noch lang nich quitt.
He gung nich met dem Rohrstock rüm,
he brüllt ok wie een Stier nich rüm,
he segg us nix vun Engerlingen,
vun Schraubenalgen, Kinnerbringen,
he het vertellt us vun den Maand,
vun Sunn un Eer, he het us bahnt
de ersten Schritt inn Sport to dohn.
Een langet Leben sei sin Lohn.

Noch Mang een is hier unner us,
vun dem ik nich so recht gewußt
wat ik vun emm woll schrieven schall.
Ik bünn nu ok so langsom mall.
So veele Wöer, un ´dat noch Platt,
dat mokt mi langsam schach un matt.
               
Denn een wi ik, in dütsch so schwach
-Grammatik wär noch nie min Fach-
Kann doch in Hochdütsch nix vertellen.
Met Platt kannst mankes Wort verstellen.
Un klei mi mol, kannst ok mol seggen,
bi keen een warst dorbi aneggen.

Drum mok ik Schluß, jetzt mok ik dicht,
dat is dat Enn vün de Geschicht.
Und wemm dat Platt nich ganz geheuer
-sprich, wer es nicht verstanden hat:
Was ich dem sag so unter Freunden:
Das steht auf einem andern Blatt

Weitere Kurzgeschichten: